A Midsummer’s Carol

‘โดกยอง’ กลับมายังเมืองมูยองซึ่งเป็นบ้านเกิดหลังล้มเหลวทั้งเรื่องงานและความรัก
ก่อนจะได้พบผู้ชายคนหนึ่งที่มูยองร้านชำซึ่งเป็นบ้านของคุณแม่

“ผมเซ็นชื่อให้ไหมครับ?”

นักแสดง ‘โดจุน’ ผู้มีนัยน์ตาดำขลับและสดใสภายในดวงตาเรียวยาวและลุ่มลึกนั่นเอง

“นอนกับฉันเถอะ”
“ฉันไปทำผิดอะไรให้เธองั้นเหรอ?”
“ก่อนที่จะรู้สึกไปมากกว่านี้ มาสร้างความทรงจำที่ลามกและพิเศษกันเถอะ”
“เธอจะใช้ฉันแค่เพื่อคลายเหงาและแฟนตาซีของเธอเท่านั้นเหรอ?”

โดกยองที่ไม่สามารถหลุดพ้นจากความรักอันเหนื่อยล้าและโดดเดี่ยวนานสิบปีได้นั้น
เธอไม่สามารถทำใจเชื่อช่วงเวลาที่มีการกำหนดจุดจบไว้ราวกับความฝันในค่ำคืนกลางฤดูร้อนได้

“ฉันกำลังทุ่มฤดูร้อนทั้งหมดของฉันให้กับนายอยู่ ต่อไปพอพูดถึงฤดูร้อนก็คงจะนึกถึงนายขึ้นมา”
“…ก็คงนึกถึงเป็นบางครั้ง และคงไม่นานนัก”

เรื่องราวของหญิงสาวที่คิดจะเหลือฤดูกาลหนึ่งอันแสนสั้นไว้เป็นความทรงจำกับชายหนุ่มที่คิดจะยื้อมันเป็นนิรันดร์

“ชอบวันไหนในฤดูร้อนมากที่สุดเหรอ?”
“ตอนที่เปิดเพลงแครอลน่ะ”